AUTOR(I): Velibor Džomić
DOI: 10.46793/zbVU21.319DZ
SAŽETAK:
U sastav Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1918. godine su ušli različiti narodi i brojne crkve i verske zajednice. Najveći broj stanovnika nove države je pripadao pravoslavnoj, rimokatoličkoj i muslimanskoj veroispovesti. Ustavotvorac je imao obavezu da Ustavom normira pravo na slobodu veroispovesti i obezbedi ravnopravnost između postojećih crkava i verskih zajednica. Ustavotvorac se odlučio da odbaci raniji ustavni model državne veroispovesti iz Kraljevine Srbije i Kraljevine Crne Gore i da normira ustavni model usvojenih odnosno priznatih veroispovesti. Politička osnova za novo ustavno rešenje se nalazila u tački 7 Krfske deklaracije u kojoj je navedeno da će se ”sve priznate veroispovesti vršiti slobodno i javno. Pravoslavna, rimokatolička i muhamedanska veroispovest, koje su po broju sledbenika najjače u našem narodu, biće jednake i ravnopravne prema državi. Na osnovu ovih principa, zakonodavac će se starati da se čuva i održava konfesionalni mir koji odgovara duhu i prošlosti celokupnog našeg naroda”. U radu se analiziraju norme Vidovdanskog ustava o slobodi veroispovesti.
KLJUČNE REČI:
ustav, veroispovesti, crkve, verske zajednice, model.